Loito no Barça e no fútbol mundial.

Un paro cardiorrespiratorio quitoulle a Diego Armando Maradona a vida mentres se atopaba na súa casa na localidade de Tigre, segundo adiantou o diario arxentino Clarín
Durante o transcurso deste 25 de novembro de 2020, faleceu o astro albiceleste do fútbol, Diego Armando Maradona, por mor dun paro cardiorrespiratorio.
A súa morte ocorreu mentres o mesmo atopábase en en a súa casa no barrio de San Andrés, na localidade arxentina de Tigre, recuperándose dunha recente operación na cabeza á que tivo que someterse.
O exfutbolista, quen había estado delicado de saúde recientemente, debido a un coágulo cerebral que o obrigou a pasar polo quirófano, lograra sobrepoñerse á operación e, o pasado 30 de outubro, cumprira os 60 anos de idade.
Con todo, a estreita situación fixo que o físico de Maradona non dese máis, facéndoo falecer e deixando huérfano ao fútbol mundial.

Diego Armando Maradona aterrou en España para converterse en blaugrana. A pelexa polo 'Pelusa', quen xa era un ídolo do fútbol, non foi sinxela para o Barça, pero terminou chegando ao vello continente para asegurarlle ao seu nome un posto entre os futbolistas máis importantes da historia.

Maradona formou parte do primeiro persoal do Barcelona entre 1982 e 1984. No seu paso polo Camp Nou, converteuse nun dos mellores xogadores da historia

Recordo do meu amor

Hoxe recordo moitísimo agarimo todos os momentos que logrei compartir xunto a ti.
Eses momentos cheos de risas e felicidade, son os que manteñen a túa alma viva e xunto á miña.
Hoxe cúmprese un ano da túa partida, pero segues facéndome compañía sempre, día tras día.
A miña mente non che esquece, o meu corazón ségueche amando, os meus brazos seguen debuxando a túa figura nun abrazo.
É así como manteño vivo o teu recordo, é así como podo seguir vivindo.
Aínda que che foras do meu lado,hai algo que nunca poderá marcharse a túa memoria está almacenada na miña mente.

Entre el fallecimiento de mi esposa,y el coronavirus,estoy totalmente desanimado para escribir en el blog.Espero que pronto pueda escribir algo sobre el Celta y el Barça,mis dos equipos favoritos.

Meu homenaxe a Mari Paz

Os inicios deste deporte están envolvidos nunha nebulosa, mesturados con realidade e lenda. Parece ser, e por isto inclínanse a maioría dos autores e estudiosos do tema, que na década de 1870 comezouse a xogar en Inglaterra, nun club de tenis, con material totalmente improvisado e un día lluvioso que impedía practicar o tenis.
Este material estaría composto por tápalas de madeira de caixas de puros, utilizadas como raquetas, tapóns de corcho de botellas de champagne, debidamente cortados, como pelotas, e a superficie dunha mesa de billar, dividida por uns libros, como mesa de xogo.
Indudablemente, aquí mestúrase a lenda coa realidade.
Ata 1926 non se constituíu a Federación Internacional, en Londres, e coincidindo co I Campionato do Mundo, no cal participaron xogadores de Hungría, Austria, Inglaterra, India, País de Gales, Checoslovaquia e Alemania, aínda que a participación feminina reduciuse a once inglesas, dous austriacas e unha húngara. Nese momento histórico, o tenis de mesa comezaba a desenvolverse como deporte, pero aínda nin se pensaba en que fose olímpico, pois primeiro había que organizalo e reglamentarlo debidamente, tarefa que se impuxo como prioritaria a Federación Internacional. No ano 1967 existían xa 89 asociacións nacionais afiliadas á Federación Internacional, e no congreso ou asemblea bienal celebrado devandito ano en Estocolmo prodúcese un forte debate sobre a conveniencia ou non de que o tenis de mesa fose deporte olímpico.

O tenis de mesa en Vigo

No ano 1918 xa se xogaba ao ping-pong en Vigo, aínda que en domicilios particulares, segundo recordaba na súa época don Manuel Sanjurjo Otero, prestixioso industrial vigués.
Non cabo dúbida de que moito han ter que ver nesta pronta implantación en Galicia do noso deporte os funcionarios británicos do Cable inglés, entidade de comunicacións que se estableceu en Vigo a mediados de mil oitocentos e que trouxo á cidade olívica a práctica do tenis de campo
.Foi precisamente no Real Club Náutico onde se celebrou en 1931 o primeiro campionato de Vigo en damas e cabaleiros, gañándoo en féminas Mariña Conde, e en homes Pancho Rei.
A Federación Galega creouse en Vigo en 1943 a instancias de Fernando de Haz.
O seu primeiro presidente foi Fernando Molins, sucedéndolle ao ano seguinte Quintín Alonso Gil, quen traduciu ao español o Reglamento do Tenis de Mesa Francés.
Os primeiros campionatos oficiais de Vigo celebráronse no Club de Campo, sendo campión Segundo Puga. En 1946 accede á presidencia federativa Pedro Fernández do Pazo e organiza por primeira vez os Campionatos Galegos, en Vigo, conquistando o título individual Segundo Puga.
En 1947 dispútanse os Campionatos Galegos na Coruña, con Arturo Gonzáles como gandos individual.
En 1948 proclámase campión Victor García, do Náutico de Vigo.
En 1950 aparece Alfonso Cabanelas, gañando a final do Galego a Víctor García, revalidando ano tras ano en entorchado de Campión, as máis das veces con Monge como finalista.
Este derrotaría a Cabanelas nos anos 56 e 60.
En 1957 é nomeado presidente Vicente Fernández Rodríguez, quen sucede a Antonio Freire Costas.
Dous anos máis tarde faise cargo da presidencia Federativa Galega Arturo González Meira.
En 1961, por disposición superior, desaparecen as Federacións Rexionais e xorden as Provinciales.
Este ano celébranse os Campionatos Galegos na Coruña coa participación de xogadores coruñeses e vigueses, copando estes últimos todos os títulos e o individual unha vez máis Cabanelas.
En 1971 por primeira vez un galego, o vigués Jose Moredo, alcanza a intercionalidad absoluta en dúas ocasións.
A Federación Galega volveu a reconstituirse no ano 1989.
FUENTE:Enrique Blanco

Lendas do ping pong vigués

Nesta fotografia.apreciamos as magníficas instalacións do Circulo Mercantil de Vigo.
Onde solian disputarse importantes campionatos de tenis de mesa.En 1963 Mari Paz,conseguiu na súa categoria proclamarse campioa,derrotando a Laura 3-0.
Mari Paz habia derrotado anteriormente á campioa provincial Toya polo mesmo resultado.
O que revela a súa posta a punto e os seus merecimentos ao conquistar o titulo neste torneo.
Asi destacábase en Faro de Vigo o triunfo de Mari Paz.
Na foto pódese ver a Mari Paz e Toya,eternas rivais.

Logo de 34 anos felizmente casados o dia 5 perdín á miña muller.
O amor é un sentimento marabilloso que nos enche de ilusións e felicidade por iso sufrir unha fatalidad como é o falecemento da persoa que amamos é bastante doloroso e moi difícil de superar.
Si fose posible viaxar ao pasado abrazaríache máis do que che abracei e diríache cada momento o inmenso amor que sento por ti. Hoxe xa non estás ao meu lado e unha dor infinita percorre todo o meu corpo.
Si hai algo que nunca poderei esquecer será esa forma tan especial que tiveches de demostrarme o teu amor.
Sento unha gran tristeza pola túa partida.Mentres estivemos xuntos sempre coidaches de min e agora seguiralo facendo desde alá arriba.
Ámoche como nunca o imaxinei e teño a esperanza de que algún día volvamos vernos pois o noso amor é eterno.
Nunca imaxinei que aquela mañá cando che despedín sería a última vez que probaría o doce mel dos teus beizos.
Marcháchesche deste mundo e contigo se ha ir unha parte da miña vida.
Quixese pensar que algún día voume a afacer á túa ausencia, pero non podo enganarme.
Farasme faltar o resto da vida porque unha persoa como ti é e será irremplazable.
Prometinche que che amaría toda a vida e así será, aínda que agora atópasche noutra dimensión o meu corazón segue sendo teu porque ao teu lado coñecín o amor verdadeiro.
ANOSA CANCION FAVORITA.
Estraño como un pato no Manzanares,
torpe como un suicida sen vocación,
absurdo como un belga por asollares,
baleiro como unha illa sen Robinson,
escuro como un túnel sen tren expreso,
negro como os anxos de Machín,
febril como a carta de amor dun preso...,
Así estou eu, así estou eu, sen ti.
Perdido como un quinto en día de permiso, como un santo sen paraíso, como o ollo do maniquí, huraño como un dandy con lamparones, como un barco sen polizones..., así estou eu, así estou eu, sen ti.
Máis triste que un torero alén do telón de aceiro.
Así estou eu, así estou eu, sen ti.
Vencido como un vello que perde ao tute, lascivo como o bico do coronel, furtivo como o Lute cando era o Lute, inquedo como un párroco nun bordel, errante como un taxi polo deserto, queimado como o ceo de Chernovil, só como un poeta no aeroporto..., así estou eu, así estou eu, sen ti.
Inútil como un selo por triplicado, como o semen dos aforcados, como o libro do porvir, violento como un neno sen aniversario, como o perfume do desengano..., así estou eu, así estou eu, sen ti.
Máis triste que un torero alén do telón de aceiro.
Así estou eu, así estou eu, sen ti.
Amargo como o viño do exiliado, como o domingo do xubilado, como unha voda polo civil, macabro como o ventre dos misiles, como un paxaro nun desfile..., así estou eu, así estou eu, sen ti.
Máis triste que un torero alén do telón de aceiro. Así estou eu, así estou eu, sen ti.

A conexión celeste do Alhama

O equipo aragonés que recibirá 130 butacas de Balaídos ten no seu persoal a dous xogadores fillos dun vigués e celtistas ata a medula
Alhama será máis celeste que nunca cando poida dispoñer das 130 butacas de Balaídos que o Celta comprometeuse a cederlle. Pero en realidade xa o era antes. Porque o club aragonés conta nas súas filas con Juan Carlos e Santiago Rodríguez Sáenz de Magarola, irmáns nados en Zaragoza pero de pai vigués e que sempre han «mamado o celtismo», conta o primeiro.
José Carlos está especialmente agradecido aos celtistas que apoiaron a petición do Alhama e fixeron posible que vaian poder contar con esas butacas. «É de agradecer todo ese apoio, e ao Celta, porque nos tempos que estamos, que cada vez desaparecen máis equipos e as poboacións baixan, axudaron con este acto», argumenta. Agora espera que vaian probar as augas termales deste bonito pobo e Aspas pise o Vivero», indica en referencia ao campo do Alhama.
O futbolista conta tamén que cada vez que nace o fillo ou filla dun amigo el encárgase de regalarlle un body do Celta. «Non hai nada máis bonito que ver celtistas por toda España e dispoñer de asentos dun campo onde a xente gozou cos goles de Gudelj, Mazinho, Mostovoi e agora co Mago de Moaña», celebra. Pero conclúe subliñando que «dispoñer diso nun campo de Zaragoza é bonito para todos, pero sobre todo para o fútbol».
Fonte da noticia:A Voz de Galicia

A volta do ADN Celta

O Celta cambia de técnico.Os días de Antonio Mohamed á fronte do banquiño acabáronse na noite de onte e este mediodía será presentado o luso Miguel Cardoso como novo adestrador do conxunto vigués.
Cardoso toma a substitución logo de adestrar ao Río Ave luso e ao Nantes francés, club que dirixiu esta mesma campaña e que lle destituíu o 2 de outubro. O novo inquilino do banquiño xa dirixirá o seu primeiro adestramento pola tarde.
Miguel Cardoso (1972). O técnico vivirá a súa primeira experiencia como primeiro adestrador en España.
Conferenciante habitual, Cardoso revelouse como un gran estudioso do fútbol. Ten fama de estudar ao detalle aos seus rivais e traballar a fondo para atacar aos seus puntos débiles e minimizar os fortes. Os seus equipos caracterizáronse tradicionalmente polo gusto polo balón e tamén por sacar provecho con facilidade das xogadas de estratexia.
Ténselle por un preparador carismático e con carácter.
Durante case dez anos vinculado ao Porto tivo a ocasión dirixir equipos de distintos grupos de idade e desde os xuvenís como último paso, deu o salto ao fútbol profesional como asistente en Vos Beleneses. Sería o comezo dunha década exercendo de segundo en varios clubs. A lista deses anos nútrese de nomes como Braga, Coimbra, Sporting e Deportivo, con Domingos Paciencia.
O adestrador portugués Miguel Cardoso asegurou durante a súa presentación como técnico do Celta que para el supoñía un enorme orgullo "chegar a un equipo con esta historia".
O técnico explicou por encima as motivaciones e obxectivos que persegue na súa nova etapa nos banquiños: "Ser adestrador do Celta é un privilexio e un orgullo. Con esa ilusión chego a Vigo.
É importante marcar un punto de partida, ser capaces de empezar un proceso colectivo que nos teñen que levar a algo e que os xogadores enténdano o máis rápido posible. Quero facer un equipo competitivo, que é unha palabra moi importante.
Porque os competitivos gañan máis veces sempre e gañando é como vas chegando aos teus obxectivos".
Cardoso asegurou que sen amarrarse a ningún estilo nin ningún debuxo, a meta que persegue en Vigo é "que nun tempo os xogadores saiban o que pasa no campo e aplíqueno. Que entendan unha idea de xogo sen quitar creatividade. Para chegar a algún lado hai que saber por onde ir.
Para iso necesítase unha idea moi clara que nos vai a facer máis fortes defensivamente, cando teñamos o balón, cando o perdamos e cando o recuperemos".

Onte tocou xogar en Fragoselo, a pachanga estivo ben,aínda que últimamente non veñen sendo como en anteriores anos.
Aínda asi xuntámonos Sueiro Alex Alvaro Kazu e eu para dar conta de dez racións de bo pulpo acompañado de Mencia.
A churrascada queda aprazada para outra data