/fdata%2F4011180%2Favatar-blog-1179092734-tmpphp0KJozr.jpeg){kind=avatar}
/image%2F1220393%2F20140922%2Fob_5a1b36_monte-alba.jpg)
Pechadura heroica á tempada do Celta
Os defensas celestes demostraron hoxe o que é o Celta. Un equipo que pelexa xunto cada partido, que trata de repoñerse á adversidad e que consegue as vitorias traballando todas as liñas do campo. O Celta puxo esta noite un colofón perfecto a unha tempada inmensa, na que só a mala racha de 10 partidos sen gañar impediulle alcanzar cotas maiores. Pechou o ano ao grande, gañando, con remontada incluída, e cun home menos desde o minuto 21 de partido. Inmenso broche final para unha tarde cargada de emocións.
Aos 20 minutos de xogo,mala cesión de Fontàs a Sergio, que non chega ao balón e acaba derribando a Sergio García. Penalty e expulsión. De libro. Larrivey sería o sacrificado para que entrase ao campo Rubén Branco, que non puido deter a pena máxima.
O gol non desencajó ao Celta.Aos 37 minutos de xogo atopou o premio ao seu bo desempeño. Orellana plantouse ante Casilla, que sacou o seu disparo, pero apareceu Hugo Mallo para remachar de cabeza ao fondo das mallas poñendo o empate. De aí ao descanso pouco máis destacable que un golpe recibido por Santi Mina, que lle impediu xogar na segunda metade.
Borja Fernández foi a novidade tralo descanso, onde o Celta recibiu outro duro golpe cando Stuani bateu cunha brillante vaselina a Rubén Branco. Pero este Celta volveu a demostrar que é doutra pasta e non se rende tan fácilmente. Os de Berizzo pelexaron como jabatos, malia estar cun menos e obtivo recompensa á súa ambición cando Cabral, aos 12 minutos da reanudación cabeceou de potente cabezazo unha falta botada por Nolito.
O premio gordo chegou á media hora cando Nolito aproveitou unha contra para marcar o seu gol máis habitual. Brillante o andaluz, executou un disparo inalcanzable para Casilla. A guinda púidoa poñer Krohn-Dehli cando conduciu unha contra. Tiña pase e posibilidade de disparo e na súa cabeza pelexaba o xogador obsesionado co pase e aquel que sabe que ten unha oportunidade para despedirse cun gol. Ao final o equilibro foi fatal e nin fixo unha cousa nin a outra, pero levouse unha atronadora ovación na súa despedida.
Outra tarde de felicidade en Balaídos, cunha afección entregada a uns xogadores que fixeron historia, terminando a tempada con 51 puntos, moi por encima do obxectivo inicial. O Celta volveu á élite. De verdade. O Celta acaba a tempada en oitava posición, unha por encima do ano pasado.
A homenaxe a Borja Oubiña
.jpg)
Borja Oubiña puxo fin a quince tempadas como futbolista profesional, co Celta como único equipo a excepción do efémero paso polo Birmingham inglés.
Con Borja Oubiña márchase o último xogador de campo galego que foi á selección absoluta. Un exemplo de profesionalidad desde o seu primeiro partido na base do Gran Pena ao último, fai xa máis dun ano, en Mestalla co Celta. Desde entón estivo loitando contra a enésima intervención de xeonllo (a do pasado mes de agosto), a única que lle gañou a partida ao longo de tres lustros na primeira liña do fútbol e que lle obriga a deixalo aos seus 33 anos recentemente cumpridos.
Faio recoñecendo que non puido chegar onde pensaba, porque logo de alcanzar a internacionalidad absoluta da man de Luís Aragonés nun par de ocasións e de converterse no mediocentro de referencia do cadro vigués, o seu cotización disparouse. O Benfica quíxollo levar por 10 millóns de euros no 2007, coincidindo co último descenso, pero pagaba a prazos, e Carlos Mouriño preferiu cedelo ao Birmingham. Alí comezou o principio do fin.
Borja pasará á historia como o icono da canteira, o home que rozou o camiño para que hoxe o Celta poida presumir de factoría. O que entrou aporreando un vestuario de moitos millóns e pouco arraigo. Oubiña cambiou esa historia.
Ao seu conto de hadas só faltoulle o final do traxecto, para coñecer o punto ata o que podería chegar coa súa calidade, a súa intelixencia e a súa despregue físico, sempre ben administrado. Os principais clubs de Europa mostraron interese por el e estaba chamado a militar nalgún grande ata que Kuyt, entón no Liverpool, cruzouse no seu camiño naquela tarde do mes de setembro do 2007 en Anfield.
Ese día cortouse de raíz todo o soño. O da Eurocopa o 2008 despois de que Luís Aragonés tivéselle entre os elixidos en dúas ocasións. Cita que tiña marcada en vermello e que sería, dicían algúns, a da súa consagración. Aquel verán foi o primeiro de moitos sen vacacións na Madroa. Entón a carreira deu un xiro. Centrouse en recuperarse e facerlle un último favor ao Celta. Fixo dous, antes de despedirse no centro do campo.
O último gran capitán do Celta márchase con doce tempadas no primeiro equipo encima, recordando os tempos de Champions e de UEFA, pero tamén chorando dous descensos e celebrando outros ascensos.
Aos 20 minutos de xogo,mala cesión de Fontàs a Sergio, que non chega ao balón e acaba derribando a Sergio García. Penalty e expulsión. De libro. Larrivey sería o sacrificado para que entrase ao campo Rubén Branco, que non puido deter a pena máxima.
O gol non desencajó ao Celta.Aos 37 minutos de xogo atopou o premio ao seu bo desempeño. Orellana plantouse ante Casilla, que sacou o seu disparo, pero apareceu Hugo Mallo para remachar de cabeza ao fondo das mallas poñendo o empate. De aí ao descanso pouco máis destacable que un golpe recibido por Santi Mina, que lle impediu xogar na segunda metade.
Borja Fernández foi a novidade tralo descanso, onde o Celta recibiu outro duro golpe cando Stuani bateu cunha brillante vaselina a Rubén Branco. Pero este Celta volveu a demostrar que é doutra pasta e non se rende tan fácilmente. Os de Berizzo pelexaron como jabatos, malia estar cun menos e obtivo recompensa á súa ambición cando Cabral, aos 12 minutos da reanudación cabeceou de potente cabezazo unha falta botada por Nolito.
O premio gordo chegou á media hora cando Nolito aproveitou unha contra para marcar o seu gol máis habitual. Brillante o andaluz, executou un disparo inalcanzable para Casilla. A guinda púidoa poñer Krohn-Dehli cando conduciu unha contra. Tiña pase e posibilidade de disparo e na súa cabeza pelexaba o xogador obsesionado co pase e aquel que sabe que ten unha oportunidade para despedirse cun gol. Ao final o equilibro foi fatal e nin fixo unha cousa nin a outra, pero levouse unha atronadora ovación na súa despedida.
Outra tarde de felicidade en Balaídos, cunha afección entregada a uns xogadores que fixeron historia, terminando a tempada con 51 puntos, moi por encima do obxectivo inicial. O Celta volveu á élite. De verdade. O Celta acaba a tempada en oitava posición, unha por encima do ano pasado.
A homenaxe a Borja Oubiña
Borja Oubiña puxo fin a quince tempadas como futbolista profesional, co Celta como único equipo a excepción do efémero paso polo Birmingham inglés.
Con Borja Oubiña márchase o último xogador de campo galego que foi á selección absoluta. Un exemplo de profesionalidad desde o seu primeiro partido na base do Gran Pena ao último, fai xa máis dun ano, en Mestalla co Celta. Desde entón estivo loitando contra a enésima intervención de xeonllo (a do pasado mes de agosto), a única que lle gañou a partida ao longo de tres lustros na primeira liña do fútbol e que lle obriga a deixalo aos seus 33 anos recentemente cumpridos.
Faio recoñecendo que non puido chegar onde pensaba, porque logo de alcanzar a internacionalidad absoluta da man de Luís Aragonés nun par de ocasións e de converterse no mediocentro de referencia do cadro vigués, o seu cotización disparouse. O Benfica quíxollo levar por 10 millóns de euros no 2007, coincidindo co último descenso, pero pagaba a prazos, e Carlos Mouriño preferiu cedelo ao Birmingham. Alí comezou o principio do fin.
Borja pasará á historia como o icono da canteira, o home que rozou o camiño para que hoxe o Celta poida presumir de factoría. O que entrou aporreando un vestuario de moitos millóns e pouco arraigo. Oubiña cambiou esa historia.
Ao seu conto de hadas só faltoulle o final do traxecto, para coñecer o punto ata o que podería chegar coa súa calidade, a súa intelixencia e a súa despregue físico, sempre ben administrado. Os principais clubs de Europa mostraron interese por el e estaba chamado a militar nalgún grande ata que Kuyt, entón no Liverpool, cruzouse no seu camiño naquela tarde do mes de setembro do 2007 en Anfield.
Ese día cortouse de raíz todo o soño. O da Eurocopa o 2008 despois de que Luís Aragonés tivéselle entre os elixidos en dúas ocasións. Cita que tiña marcada en vermello e que sería, dicían algúns, a da súa consagración. Aquel verán foi o primeiro de moitos sen vacacións na Madroa. Entón a carreira deu un xiro. Centrouse en recuperarse e facerlle un último favor ao Celta. Fixo dous, antes de despedirse no centro do campo.
O último gran capitán do Celta márchase con doce tempadas no primeiro equipo encima, recordando os tempos de Champions e de UEFA, pero tamén chorando dous descensos e celebrando outros ascensos.
Galeria Borja Oubiña
Galeria de fotos Celta Español 3-2
Iago Aspas.7 
Nolito 3 
Brais Méndez 3 .
Fran Beltrán 2 
Santi Mina 1 
Sergio Carreira 1.
Iker Losada.
Lucas Olaza 
Denis Suàrez.
Murillo.
Néstor Araújo .
Rafinha.4
Pione Sisto 4
Fedor Smolov 2
Toro Fernández.1
Nolito 1.
FC Barcelona.Lionel Messi 25
R.Madrid.Karim Benzema 21
Villarreal.Gerard 18
FC Barcelona.Luis Suárez 16
Athletic Club .Raul Garcia 15
Valencia.Maxi Gómez 10