O RINCÓN DE OLANO

O azul ondea nas Rías Baixas

Ao municipio de Vigo concedéronlle todas as bandeiras azuis que solicitou. En total, nove, unha máis que en 2011. Apostou por recuperar o distintivo nas praias da Punta, en Teis, e o Tombo do Gato (tamén coñecida como A Fonte), en Alcabre. Un cambio nos parámetros de calidade das augas esixidos o ano pasado deixounas fóra da candidatura. Ao rexistrarse unha mellora nas análises, o Concello optou por volver incluílas nesta ocasión e acertou. Son dous dos arenales onde é máis complicado atopar un oco para colocar a toalla no verán vigués. Os 50 metros de longo por 8 de ancho da praia da Punta non o poñen fácil nos días de máis calor, onde os veciños aproveitan ata o muro para estirarse. A finais de 2010, foi rexenerada con area branca procedente das obras do parking de Areal. Maior é a praia de Tombo do Gato (180 metros de longo por 25 de ancho) e aínda así lla considera "o microSamil". A que esta tempada estival non exhibirá bandeira azul é Nosa Señora, nas Cíes. E non porque o seu estado non o mereza, senón porque ao Concello non lle compensa. A pleamar cobre todo o arenal, permitindo aos veraneantes gozala escasas horas ao día. Malia iso, o distintivo obriga á Administración local a destinar socorristas durante toda a xornada, o que non resulta rendible. Onde si haberá vixilancia e ondeará o azul é na famosa praia de Rodas, que o diario británico The Guardian coroou como a mellor do mundo en 2007, e na de Figueiras (praia nudista máis coñecida como a dos Alemáns). Ambas se poderían confundir co Caribe, ata que se introduce un pé no auga.O mérito da cidade de Vigo é conseguir conservar a calidade dun número tan elevado de arenales (9), malia ser unha zona eminentemente industrial. A xoia medioambiental da que o municipio séntese máis orgulloso, polo esforzo investido na súa restauración, é a praia de Ou Vao. Un biólogo contratado polo Concello traballa en exclusiva neste ecosistema, onde o maior logro foi a recuperación da duna, grazas á que están reaparenciendo especies vegetales e animais. Ao norte destes 800 metros de praia, tamén conta con distinción de calidade outra zona de baño un terzo máis pequena e cercada por privilexiadas vivendas. É a da Fontaíña ou a Sirenita. Ao sur, cun tamaño similar e unha nutrida oferta de restauración á súa ao redor, está a de Canido. A máis vixiada das praias viguesas é a de Fortiñón, na parroquia de Saiáns. Pola súa forma de concha e o seu pequeno tamaño (100 metros de longo e 50 de ancho), podería parecer recolleita. Con todo, o seu mar é o que ocasiona máis problemas. De feito, nos seus torreta sempre se senta o coordinador dos socorristas ou os efectivos máis experimentados. Na súa area, conviven nudistas e xente con bañador e a súa vista das Cíes é das máis belas. A novena praia viguesa con bandeira azul é a de Argazada. Poucos coñecen o seu nome, porque a integran en Samil, pero é un arenal separadamente (o máis próximo á Fonte), de 410 metros de longo que, ao estar separado por unhas formacións rocosas, logra manter un maior nivel de calidade nas súas augas.FONTE DA NOTICIA. Val (do Fragoso)

      ¡Adeus, Segunda, adeus!
Logo de cinco tempadas na División de Prata e tras perder unha gran ocasión o ano pasado, o Celta regresa a Primeira división tras empatar sen goles ante o Córdoba nun abarrotado Balaídos e asegurar así a segunda praza da Liga Adiante.O 17 de xuño do 2007 comezou unha viaxe ao inferno que e finalizou esta tarde.O pasaporte para volver á élite do fútbol español logo de purgar os excesos do pasado en materia económica e de rexenerar o celtismo desde o berce cunha xeración de canteranos como abanderar do futuro que xa se divisa nos intramuros de Balaídos. Durante este tránsito a entidade tocou fondo. Ha ter un pé na Segunda B(Unha tarde de xuño, fai tres anos, o inferno de 2ªB estaba ao virar a esquina para un Celta que non o podía estar facendo peor. Ante o Alavés, a Eusebio Sacristán esgotábanselle os recursos. Un rapaz esperaba no banquiño. A entrada de Aspas revolucionou o partido. Os seus goles salvaron ao Celta. A grada tiña novo ídolo.) e desde aquelas cinzas levantouse para edificar, coma se fose unha aplicada formiga, un proxecto que a última hora desta tarde cruzou o limiar da porta do éxito.O verdadeiro espectáculo do Celta -Córdoba(0-0) estivo nas gradas de Balaídos.O partido xogouse na grada onde o público, consciente de que no campo non ía producirse ningunha mala noticia, deu renda solta á tolemia. Boa parte dos afeccionados acompañaron ao Celta de forma case relixiosa durante os últimos cinco anos. Tragáronse pestiños insoportable, aguantaron a futbolistas absolutamente mediocres e a adestradores que parecían saídos dunha galería do terror. Pero non desfallecieron. Onte eles tamén obtiveron a merecida recompensa. Posiblemente non eran os máis ruidosos onte, nin os máis saltarines, pero si os máis emocionados. Gloria tamén para eles.É a controversia que se había dirimido nas redes sociais. Os fieis bautizaran como "rianxeiros" aos que agora rexorden. Reproches previos, que desapareceron no instante de cruzar a meta. Pois como na parábola do fillo pródigo, hai que honrar aos fieis, pero tamén alegrarse por aqueles que se extraviaron e atoparon a senda a casa. Os que rebuscaron nos caixóns aquela camiseta que se compraron co nome de Gustavo ou Mostovoi; esa que algún ser querido regaloulles; a peza na que conservaban, como en formol, a primeira militancia que sendo pícaros escolleron ata a morte. Porque é o babero que, ao cabo, será o sudario. Nos asentos reúnense pícaros e anciáns, altos e baixos, obesos e entecos. Igual que Yoel collerá ao carricho ao seu pequeno irmán, que exerce de recogepelotas, cando o traballo conclúa. O Celta é tamén unha herdanza que se transmite entre xeracións. Todo esa alquimia ferve no estadio. Non importa o partido. Coñécese o empate desde o primeiro minuto. Como moito, dedícanse "olés" á combinación sen fin, se jalea a primeira falta e exclámase en sorna "uy" si De Lucas saca un centro que ninguén acode a rematar. Un espectador masculla "non pode ser" pero a súa queixa non atopa eco. Son os xogadores os que asisten ao espectáculo das gradas e non ao revés. É a sucesión de cánticos, o festival de Celtavisión. Djukic cóase no temario. "Djukic, j...", braman ínchalos. Doce puntos, twelve points, douze points; dez para a tonadilla do "I will survive" e os clásicos: "Rianxeira", "Miudiño", "Real Club Celta de Vigo", "que bote Balaídos"; en cascada, os coyunturales ("o Celta é de Primeira"). As sustituciones aprovéitanse para homenajear a Orellana, Aspas e Bermejo. Coréase o nome de Paco Herrera. Resucita o "Gudelj, Gudelj", nacido no ascenso de 1992. Como humorada proclámase "este partido ímolo a empatar" e cae a mención inevitable ao Deportivo. Cando comeza a conta atrás, efectivos policiais saen entre silbidos ao campo para impedir a invasión, contra a que a megafonía advertira. Eses segundos finais se antojan séculos. Pasan tan amodo como cada un destes cinco anos. Si algún se queda en silencio, é por recordar ao que se quedou a metade de camiño, o que partiu cun desexo por cumprir. Si existe algo máis alá desta vida, existe o amor. E é de amor que está feito o Celta.
  Os autobuses con xogadores e directivos chegan a Praza América.
A fonte de Praza América volveu converterse onte –unha década despois do último ascenso rubricado en Balaídos– no broche dunha noite para a historia. Decenas de miles de afeccionados celestes déronse cita en Travesas pola tarde para festexar a conquista da máxima categoría. Ao grito de "¡Barça,Madrid,o Celta xa está aquí!","¡Adeus a segunda división, adeus!"e a incombustible Rianxeira,cen veces coreada en Balaídos e as rúas da cidade, os incondicionales do club olívico tomaron a contorna de Camelias para celebrar un dos soños máis ansiados de Vigo: ver de novo ao seu club batallando na élite do fútbol español. A festa en Praza América empezou a fraguarse ás sete da tarde,moito antes ata de que finalizase o encontro co Córdoba.Seguidores celestes tomaron como unha marea a praza ata que,ás nove e cuarto,co ascenso xa no peto,a Porta do Atlántico pasou a rivalizar con Balaídos como foco de atención.A alegría que sobordar o estadio contaxiou aos afeccionados de Porta do Atlántico, que henchidos dunha paixón e orgullo imposibles de controlar,lanzáronse á fonte.
  A Praza do Rei réndese aos heroes do celtismo
Preto de 15.000 afeccionados tributaron onte unha última homenaxe ao plantel do Celta, que lles dedicou novamente o ascenso.O delirio polo ascenso do Celta continuou durante a tarde de onte na Praza do Rei. Sen apenas haber ter tempo para haberse reposto da festa da noite anterior, os xogadores continuaron celebrando o ascenso coa súa afección.O equipo deuse onte o seu segundo baño de multitudes para festexar a súa proeza histórica. Os seguidores celestes encheron a praza do Concello, onde os xogadores foron recibidos por toda a corporación municipal. Alí chegaron os xogadores e os membros do equipo directivo e do corpo técnico, cun feliz Paco Herrera, logo de haber protagonizado un desfile triunfal polas rúas do centro da cidade e visitar os seus patrocinadores.A xornada comezou ás cinco e media da tarde na factoría de Citroën, onde tiveron un encontro privado cos responsables dunha entidade que sempre apoiou ao Celta, tanto nos bos como nos malos momentos.O autobús do triunfo partiu pasadas as seis e cuarto da tarde desde o estadio de Balaídos, onde xa se concentraron decenas de afeccionados. Os xogadores asinaron autógrafos e fixéronse fotografías antes de subirse ao autobús que lles levaría primeiro ata a cafetería de Estrela Galicia na praza de Santiago de Compostela. Alí brindaron por unha tempada que foi moi dura, pero que ao final ha ter os resultados que Vigo soñaba desde fai cinco anos.O momento máis emotivo foi a fotografía que todo o persoal fíxose co presidente, Carlos Mouriño, que estaba pletórico de felicidade. «Só hai un Mouriño, e non é portugués», cantaban, coa voz xa rouca logo de todas as horas de celebración. Unha camareira non puido conter as bágoas da emoción e acabou abrazándose a Iago Aspas.O autobús cruzou a Gran Vía para chegar ata a rúa Venezuela e de alí facer unha entrada triunfal na Praza do Rei.A multitude atronó coa aparición do equipo celeste no palco do edificio consistorial, onde podía lerse nunha gran pancarta o lema «Vigo co Celta, somos de primeira». A praza vibrou co celtismo. Un emocionado Carlos Mouriño saudou á afección, felicitou a Paco Herrera e agradeceu o apoio do Concello. Os venideros éxitos do Celta, dixo, serán os éxitos da cidade de Vigo. Tras unha hora de gritos e cánticos, os xogadores retiráronse prometendo máis vitorias en Primeira División.Agora tócalles descansar ata o próximo 8 de xullo, data na que renovarán os adestramentos para afrontar unha tempada en Primeira cargada de ilusións.

Luns de resaca - 4/6/2012

Fotos do ascenso - The best home videos are here